Sama o sobie mówiła „tekściara”. Celebrytka czasów PRL-u. Wielka poetka, nowoczesna kobieta, skłócony z losem człowiek. Autorka ponad dwóch tysięcy tekstów piosenek, skeczy i utworów scenicznych. Agnieszka Osiecka. W książce o niej Beata Biały, dziennikarka i psycholożka, rozmawia z przyjaciółmi, współpracownikami oraz znajomymi słynnej poetki. Z ich relacji wyłania się kobieta-zagadka, postać pełna sprzeczności, której nikt nie poznał naprawdę… „Osiecka. Tego o mnie nie wiecie” to lektura fascynująca.

Książka jest portretem osoby o niezwykłym talencie oraz interesującym, niebanalnym życiu. Publikacja „Osiecka. Tego o mnie nie wiecie” to również spotkanie z przyjaciółmi poetki i podróż przez wspomnienia, fakty, ciekawostki, jak też – niedopowiedzenia oraz przemilczenia.

„[…] po­et­ki,/ tra­fio­ne w ser­ce,/ pi­szą dłu­gie sza­re war­ko­cze”. „Poeci, poetki”

Osiecka miała lekkie pióro, była poetką, pisarką, reżyserką i dziennikarką. Żyła po swojemu. Na pozór szczęśliwa. Miała talent, urodę, pieniądze. Nie pasowała jednak do obowiązującego modelu kobiety i swoich czasów. Była niezależna, odważna. Nie dawała ograniczać się konwenansom. Wiecznie głodna życia i miłości. Z tej publikacji wyłania się obraz osoby, która wyprzedzała swoją epokę.

Cała twórczość Osieckiej miała korzenie w życiu. Wiersze poetki przepełnione są prawdziwymi emocjami, jej radością, smutkami, miłościami, przemyśleniami. By dobrze wczytać się w tę poezję, zrozumieć dogłębnie treść słów autorki, warto przyjrzeć się życiu literatki. „Osiecka. Tego o mnie nie wiecie” z pewnością rzuca nieco światła na jej postać, choć nie mówi wszystkiego, zostawia odbiorcę z niedosytem. Nic w tym złego. To doskonale oddaje poetkę, której nikt nie miał okazji poznać w pełni, ale dzięki tej publikacji czytelnik może dowiedzieć się o niej nieco więcej.

„Nikt mnie nie ko­cha, nikt mnie nie lubi,/ mama i tata, chu­dzi i gru­bi…”. „Nikt mnie nie kocha”

Książka o Osieckiej utkana jest z rozmów z jej przyjaciółmi, bliskimi, znajomymi. O jednej z najwybitniejszych polskich artystek opowiadają m.in. Olga Lipińska, Hanna Bakuła, Maryla Rodowicz, Krystyna Janda, Magda Czapińska, Urszula Dudziak, Ewa Błaszczyk, Manuela Gretkowska, Katarzyna Gaertner, a także Daniel Olbrychski, Stan Borys, Jerzy Satanowski, Janusz Anderman i Michał Kott. Wspomnienia o poetce przeplatane są wierszami i cytatami z piosenek. W książce znajdują się też zdjęcia z archiwum artystki oraz zbiorów jej bliskich.

Znani przyjaciele poetki prowadzą rozmowy bardzo osobiste oraz subiektywne. Każdy tworzy swój obraz. Tak powstaje bardzo barwny, eklektyczny portret Osieckiej. Dla każdego poetka miała bowiem inną twarz. Delikatna lub okrutna, namiętna i nieczuła, bujająca w obłokach czy materialistka, radosna albo popadająca w stany depresyjne. Każdy z przyjaciół zapamiętał ją trochę inaczej. Powtarzają się jednak opinie mówiące o jej wielkiej miłości do słowa.

„Agnieszka miała niezwykły słuch do języka, kochała polszczyznę, mówiła, że trzeba o nią dbać, bo tym, co nas wyróżnia, to właśnie piękno słowa”: wspomina w książce Katarzyna Żak. „Kiedyś w Londynie oświeciło mnie, że nosiła się jak polonistka czy bibliotekarka z pesudoarystokratycznymi pretensjami. […] Te jej polonistyczno-bibliotekarskie zasady szły w parze z bezwarunkowym respektowaniem zasad językowych, w tym znaków przestankowych. Pilnowała tej interpunkcyjnej poprawności z zapałem wartym lepszej sprawy, wzdychając, ile trudu ją to kosztuje”: zaznacza w publikacji Michał Kott.

„Posłuchajcie, posłuchajcie/ już przystanął z ciekawością czas”. „Litania do skowronka” (Żegnam Was)

„Osiecka. Tego o mnie nie wiecie” to książka, która może być interesująca dla różnych czytelników. Zarówno starszych, dojrzałych, jak i młodych. Dla tych, którzy pamiętają wielką poetkę, uwielbiają jej piosenki, ale też osób, które dopiero się nią zainteresowały – na fali drugiego życia literatki oraz obecnej popularności tematu. Dla mnie była to bardzo interesująca lektura. Książkę kupiłam sobie jakiś czas temu, w trakcie wyjazdu urlopowego. Ta publikacja to moja pamiątka z podróży, a dokładniej V Festiwalu Książki w Opolu, który miał miejsce w czerwcu.

Uwielbiam polską poezją i uważam, że twórczość Osieckiej jest wyjątkowa. Łączy styl wysoki i niski, odpowiada masom oraz koneserom słowa. Każdy znajdzie w niej coś dla siebie. To pisarstwo wiąże pokolenia, a sama postać Osieckiej jest niezwykle intrygująca. Mimo, że to była raczej poetka pokolenia mojej babci, jej słowa przewijają się stale w moim życiu.

Na akademiach z okazji zakończenia roku szkolnego recytowałam fragmenty z utworów Osieckiej, na maturze pisemnej z języka polskiego interpretowałam m.in. jeden z jej wierszy. Jakiś czas temu zachwyciłam się listami, które wymieniała z Jeremim Przyborą, wyjmując ich opublikowany zbiór z rodzinnej biblioteczki. Co jakiś czas przez przypadek pochylam się nad twórczością tej artystki. Jestem pełna podziwu dla jej talentu, więc widząc tę książkę – nie mogłam przejść obok niej obojętnie. Zainteresowanych: szczerze zachęcam do lektury wspomnieniowej publikacji „Osiecka. Tego o mnie nie wiecie” Beaty Biały. Warto przeczytać tę książkę.

„Co się na­ży­łam, to się na­ży­łam,/ co na­wa­rzy­łam, to na­wa­rzy­łam,/ co na­pra­wi­łam, to moje!/ Co za­pła­ci­łam, to za­pła­ci­łam,/ co prze­ba­czy­łam, to prze­ba­czy­łam,/ a co pa­mię­tam – to moje!”.  „Co się nażyłam”

Tytuł: „Osiecka. Tego o mnie nie wiecie”

Autor: Beata Biały

Wydawnictwo: WAB

Rok wydania: 2020

autor: Urocznica, cytaty: wypowiedzi z recenzowanej książki, fragmenty utworów z poezja.org, zdjęcia: mat prasowe, notatnik literacki poetki, polona.pl