Opustoszały nadmorski kurort, atmosfera tajemnicy, skomplikowane relacje matki i córki oraz nawiedzony pensjonat z widokiem na wielką wodę…  „Medium” to jedna z ciekawszych polskich powieści, jakie czytałam w ostatnim czasie. Napisała ją Joanna Dobkowska, dziennikarka i historyczka.

Jeśli szukacie interesującej, kobiecej, dobrze napisanej powieści z elementami fantastyki oraz spirytyzmu – ta książka może Was zainteresować.

Obłęd czy magia

„W opustoszałym nadmorskim kurorcie, tuż przed wybuchem I wojny światowej, w atmosferze tajemnicy i modnego wówczas okultyzmu przeplatają się losy matki – spirytystycznego medium i jej zbuntowanej córki. Bohaterki kontaktują się ze światem nadprzyrodzonym, który –  być może –  jest jedynie wytworem ich wyobraźni lub obłędu. Autorka opowiada o tłumionych kobiecych namiętnościach, niespełnionych pragnieniach, próbie życia na własny, niestandardowy sposób”: można przeczytać w opisie wydawniczym książki.

Matka i córka

Powieść Joanny Dobkowskiej, mimo gotyckiego anturażu, to przede wszystkim studium trudnej, skomplikowanej relacji między matką i córką, pozornie zupełnie innymi osobami, ale jednak w wielu aspektach podobnymi. W powieści strona za stroną poznajemy ich tajemnice, skrywane urazy, motywacje, plany, pragnienia i marzenia. Wszystko dzieje się zaś na początku XX wieku, tuż przed wybuchem Wielkiej Wojny.

W książce przyglądamy się kobietom próbującym odnaleźć się w nieprzyjaznym im świecie, oryginalnym, zagubionym, ale też silnym i skonfliktowanym.  Czy córka zrozumie matkę? Czy pójdzie w jej ślady? Co je tak naprawdę łączy, a co dzieli?  Tego dowiecie się, kiedy przeczytacie tę lekturę.

Wielowątkowość

„Medium” to powieść obyczajowa, osadzona w kostiumie historycznym, z elementami grozy, fantastyki i spirytyzmu. Nie brak w niej elementów psychologicznych, głównie ze względu na wspomnianą relację matka-córka. Powieść to jednak także bardzo ciekawe portrety kobiece i męskie, dobre dialogi oraz opisy postaci. Autorka ciekawie prezentuje ich przeżycia wewnętrzne, relacje z innymi ludźmi, sposób odbierania świata, emocje oraz doznania.

Niezwykły klimat jest zaś nie tylko tłem. Autorka porusza w książce temat dusz, które nie mogą zaznać spokoju, przywiązują się do miejsc i zza grobu wpływają na rzeczywistość, ale też pokazuje echa polowań na czarownice. Atmosferę strachu, plotek, zabobonów i niezrozumienia narastającą wokół innych, wyróżniających się ponad przeciętność osób. Pokazuje również specyfikę małych miasteczek oraz wielkich metropolii.

Do tego pojawia się interesujące tło historyczne. Złote czasy spirytyzmu, mody na wywoływanie duchów, wirujące stoliki, wróżby i magiczne wieczory towarzyskie. Jednocześnie też okres wielkich przemian, rozwoju, niepokojów. Dobkowska dobrze odmalowuje życie społeczne, kontrasty epoki, obyczajowość, mody, ale też widmo wojny wiszącej nad ówczesnym światem.

Tajemnicza narracja

Wszystko jest zaś zgrabnie połączone. Wątki przeplatają się, łączą, razem tworzą spójną całość. Widać, że autorka ma talent pisarski, warsztat, jest oczytana i dysponuje dużą wiedzą historyczno-literacką. W ciekawy sposób tworzy narracje, konstruuje bohaterów, prowadzi wątki i całą opowieść. Umiejętnie nawiązuje do klasyki powieści gotyckiej, co z pewnością ucieszy każdego konesera literatury grozy. Tajemnicza atmosfera narracji, nawiedzona budowla, motyw przemijania, choroby, szaleństwa, klątwy, zbrodni, ciekawe wątki fantastyczne… To wszystko można tutaj znaleźć, a poza tym, o wiele, wiele więcej.

Trafiłam na tę książkę przypadkiem, na jednym z blogów (niestety nie pamiętam już którym) i po przeczytaniu opisu, stwierdziłam, że to coś dla mnie. Nie pomyliłam się. Książka bardzo mi się podobała. Dawno nie czytałam tak dojrzałej i ciekawej powieści. To książka spokojna, tocząca się swoim rytmem, ale wciągająca, świetnie napisana. Mroczna, klimatyczna, nieco refleksyjna. „Medium” to bardzo interesujący przykład polskiej literatury współczesnej. Polecam.

Tytuł: „Medium”

Autor: Joanna Dobkowska

Wydawnictwo: Arkady

Rok wydania: 2016

autor: Urocznica, zdjęcia: mat. prasowe, Pixabay

Recenzja: „Słowiańska wiedźma” D. Agiles