Recenzja: „Oberża na pustkowiu” Daphne du Maurier

Groza, tajemnica, romans. „Oberża na pustkowiu” Daphne du Maurier to kolejna ciekawa książki z „Serii butikowej” Albatrosa. Osnuta gęstą mgłą Kornwalia. Tajemnicza oberża pośrodku drogi donikąd. I młoda kobieta, która próbuje na nowo ułożyć sobie życie, ale wkracza do świata pełnego niebezpieczeństw… To moje kolejne spotkanie z autorką! Powieść kupiłam na książkowej wyprzedaży, przeczytałam z zainteresowaniem, a teraz zapraszam na recenzję.

„Oberża na pustkowiu”, opublikowana po raz pierwszy w 1936 roku, to jedna z najbardziej znanych powieści angielskiej mistrzyni suspensu. Na podstawie książki Alfred Hitchcock wyreżyserował film „Jamaica Inn”.

„[…] on jest wygnańcem w piekle, które sam sobie stworzył”.

Gawęda z przeszłości

XIX wiek. 23-letnia Mery po śmierci matki wyrusza w podróż, by odwiedzić jedyną bliską jej osobę, którą ma jeszcze na świecie. To ciotka Patience. Niegdyś serdeczna i pełna życia, a teraz mieszka na kornwalijskim odludziu, gdzie jej mąż, Joss Merlyn, prowadzi oberżę „Jamajka”.

Kiedy dziewczyna dociera na miejsce, okazuje się, że to lokal omijany przez miejscowych szerokim łukiem. Cieszy się złą sławą. Właściciel oberży to brutal i alkoholik, prowadzący szemrane interesy. Ciotka zmieniła się. To kobieta zahukana, wieczne przerażona i bliska obłędu. Dodatkowo, nocą w „Jamajce” dzieją się rzeczy straszliwe…

Ponure otoczenie. Tyran i ofiara. Zło i psychologia. Możliwy wybawiciel, a nawet dwóch. Wielka przemoc, a na drugim biegunie… miłość. Co w tej sytuacji zrobi Mary? Jak poradzi sobie w brutalnej rzeczywistości? Czy ktoś wyciągnie do niej pomocną dłoń? I jakie tajemnice skrywa mroczna oberża?

„Jeżeli miłość do mężczyzny sprawia taki ból, taką udrękę, takie cierpienie, nie chce znać miłości. Miłość niweczy rozsądek i opanowanie, odbiera doszczętnie odwagę. Ona, Mary, tak przedtem samodzielna i silna, jest teraz bezradnym dzieckiem”.

Niczym powieść gotycka

Książki Daphne du Maurier trudno zakwalifikować do jednego gatunku. Łączą w sobie grozę, romans, psychologię, thriller, ale też wątki obyczajowe. „Oberża na pustkowiu” jest zaś niepokojąca, ale niepozbawiona uroku. Czytając ją można sobie przypomnieć najpiękniejsze powieści gotyckie z klasyki angielskiej. Gatunek ten zdecydowanie jest najbliższy tej książce. Mroczny klimat, młoda kobieta i brutalny świat…

Powieść jest świetnie napisana. Do tego: wciągająca. Mimo motywów popularnych w tego typu książkach, jest też oryginalna. Ciekawi bohaterowie, tło oraz mroczne wątki z wodą w tle! Tajemnicza atmosfera, poczucie grozy, szaleństwo, zbrodnia, choroba… Dom na pustkowiu. Miejsce pełne mrocznych zakamarków. Surowa, dzika okolica. Rozbijacz, koniokrad, pastor. I w tym wszystkim… czysta, niewinna młoda kobieta. Ale jest tu też ciekawa historia miłosna! Nieoczywista.

„No cóż, marzenia do niczego nie prowadzą, trzeba stawić czoła realnej sytuacji, jeżeli coś ma z tego wyniknąć”.

Klasyka przez K

Twórczość Daphne du Maurier zaskakuje. Książki autorki mają swój własny, niepowtarzalny klimat i styl. To gotyckie powieści w klasycznym wydaniu, z pogranicza thrillera, romansu oraz powieści psychologicznej. Cechują je mroczny klimat, intrygujące wątki, tajemnicze zdarzenia i niespodziewane rozwiązania… Tak też jest w tym przypadku.

„Oberża na pustkowiu” to powieść dla tych, którzy chętnie sięgają po historie z dreszczykiem. Ale nie tylko! Może też się spodobać lubiącym nietypowe miłosne wątki. Klimat tej powieści romansowo-sensacyjnej jest naprawdę niezwykły! Niepokojący świat wykreowany w książce działa na wyobraźnię.

Być może i Daphne du Maurier ma na swoim koncie lepsze powieści, ale ta pozycja czytelnicza też jest warta zainteresowania. To książka dla tych, którzy kochają klasykę i chętnie zaglądają do kanonu literatury światowej. Jeśli podobają się Wam podobne powieści, koniecznie sięgnijcie też po tę publikację.

Tytuł: „Oberża na pustkowiu” (Jamaica Inn)

Autor: Daphne du Maurier

Przekład: Wacława Komarnicka

Wydawnictwo: Albatros

Rok wydania: 2022

autor: Urocznica, zdjęcia: mat. prasowe, Pixabay

Recenzja: „Moja kuzynka Rachela” D. du Maurier