Recenzja: „Opactwo Northanger” Jane Austen

Twórczość Jane Austen cieszy się popularnością na całym świecie i jest chętnie filmowana. Nic w tym dziwnego. To literatura ponadczasowa, choć pisarka żyła na przełomie XVIII i XIX wieku. Czytając Austen zawsze można liczyć na celne obserwacje ówczesnego społeczeństwa, wnikliwie portrety psychologiczne kobiet i dużą dozę humoru. Tak też jest w wypadku książki „Opactwo Northanger”. To nieco mniej znany tytuł z dorobku autorki, ale naprawdę intrygujący!

Fabuła z przymrużeniem oka, nieidealna bohaterka, parodia powieści gotyckich i krytyka społeczeństwa. „Opactwo Northanger” to pomysłowa, dowcipna książka. Spodoba się tym, którzy cenią w powieściach nie tylko ciekawą treść, ale i przemyślaną formę.

Powieść gotycka na opak

To jedna z pierwszych powieści Austen, choć wydano ją dopiero po jej śmierci, na przełomie 1817 i 1818 roku. Książka jest naprawdę oryginalna. „Opactwo Northanger” to napisana z pomysłem i humorem parodia powieści gotyckich.

Główną bohaterką jest naiwna i nieco głupiutka czasami dziewczyna, która ma jednak dobre, czyste serce oraz życzliwe usposobienie. Chciałaby przeżyć przygodę niczym heroina z gotyckiego romansu. Widzi świat przez pryzmat tajemnic i intryg. Do czego ją to doprowadzi?

Nasza główna bohaterka bardzo chciałaby przeżyć takie przygody, jakie mają postaci z niesamowitych historii, które uwielbia czytać. Podczas pierwszej dalekiej podróży wreszcie ma na to szansę. Nowa przyjaźń i miłość prowadzą ją do tajemniczego opactwa Northanger. To właśnie tam dziewczyna przekona się, że wybujała wyobraźnia może przysporzyć kłopotów…

Prztyczek w nos

Austen była pisarką świadomą literackich konwencji swoich czasów. Potrafiła modę na romanse gotyckie obrócić w żart. Książka jest napisana z finezją, dowcipem. To pomysłowy tytuł.

Jane Austen udziela tu czytelnikom dowcipnego napomnienia i przypomina, że łatwo czasami ulec złudzeniom i dać się ponieść wyobraźni. Zwraca też uwagą na to, że niekiedy młodym umysłom trudno odróżnić fikcję literacką od rzeczywistości. Tak jest z główną bohaterką książki. Ale jak to u Austen, wszystko się kończy happy endem. Uśmiech gwarantowany! Widać, że pisarka była zapaloną czytelniczką powieści gotyckich.

To oczywiście nie wszystko. „Opactwo Northanger” to też analiza społecznych konwenansów, młodzieńczej naiwności, trudnej drogi do dojrzałość. Jane Austen to wnikliwa obserwatorka i daje tu prztyczka w nos niejednej postaci. Tu i ówdzie autorka puszcza oko do czytelnika, czasem kogoś dyskretnie obśmieje, innym razem spojrzy łaskawiej, ale nie bez dawki ironii. Wszystko jednak w granicach dobrego smaku. Nikt się nie obrazi.

Gra z czytelnikiem

Już sam tytuł nawiązuje do romansów grozy. W treści książki pojawiają się znane książki z dreszczykiem. Postacie i wydarzenia są konstruowane jako parodia tego typu elementów w powieściach gotyckich. Sporo tu komizmu. Proza życia zderza się z wyobrażeniami i oczekiwaniami. Fikcja napotyka rzeczywistość. Książkę czyta się  z przyjemnością, zainteresowaniem. To nie tylko ciekawa opowieść, ale i literacka zabawa z konwencją.

Lekka narracja, wiarygodni bohaterowie, błyskotliwe dialogi. „Opactwo Northanger” ma wiele zalet.  Cała ta powieść to gra z czytelnikiem i warto ją podjąć, bo wtedy ta książka jest naprawdę dobrą rozrywką.

Lekka, zabawna, inteligentna powieść. Dostarcza rozrywki i skłania do refleksji – zarówno nad literaturą, jak i naturą ludzką. Takie lektury można polecać z czystym sumieniem. Warto dodać, że książka doczekała się dwóch adaptacji telewizyjnych. W ekranizacji z 2007 roku zagrali Felicity Jones i JJ Feild.

Tytuł: „Opactwo Northanger”

Autor: Jane Austen

Tłumacz: Tadeusz Woźniak

Wydawnictwo: Świat Książki

Rok wydania: 2025

*egzemplarz zakupiony

autor: Urocznica, zdjęcia: Pexels, mat. pras. wyd.

Recenzja: „Dziwne losy Jane Eyre” Ch. Brontë